Öncelikle sitemizi sadece soru sormak için değil bir çözüm üretmek içinde kullanmanızı bekleriz.Bizleri takip ederek sizlerinde bilgi ve becerilerinizi arkadaşlarımız ile paylaşmanızı diliyoruz. Gel gelelim konumuza. Tuval üzerine yapılan taşınır eserler aşağıdaki gibi korunması mümkündür.
Suluboya tablolar:
Suluboya tablolarda karşılaşılan önemli bir sorun, kağıdın her türlü tutkaldan kolayca etkilenmesi ve bu nedenle çerçeve ya da destek tahtasına yapıştırıldığında lekeler oluşmasıdır.
Tutkalla karton üstüne yapıştırılmış suluboya tablolarda, her tür güve ve böcek üreyebildiği için, tabloyu restore eden kişinin öncelikle bu kartonu söküp, tutkal artıklarını yok etmesi gerekir.
Lekeler önce, bir tür ağartıcıyla iyice silinir: sonra da arı suyla ağartıcı temizlenir. Ancak, ağartıcı kullanılmadan önce, tablodaki bütün renklerin, ağartıcıdan etkilenip etkilenmediğini anlamak için incelenmesi gerekir.
Son olarak suluboya tablo, kağıt köşebentlerle, nitelikli bir karton üstüne takılır. Suluboya kolayca solabildiğinden, hiç bir zaman kuvvetli ışığa tutulmamalıdır.
Yağlı boya tablolar [/size]: [/color][/b][/size]Yağlıboya tabloların bakım ve restorasyonu, iki ana grupta ele alınabilir: Yatağın bakımı; boya yüzeyinin bakımı. Genellikle, boya yüzeyi üstünde çalışılmadan önce, yatağın sağlamlaştırılması gerekir.Tablolarda kullanılan tahta altlıkların yarattığı başlıca sorun, tahtanın, havadaki nem oranına göre esneyip daralmasıdır. Bu hareket, zamanla boyada çatlamalara ve kırılmalara yolaçabilmektedir. Bununla birlikte, hareketin fiziksel yöntemlerle durdurulması, tablonun denetimli bir ortamda bırakılmasından daha çok hasara neden olmaktadır.Eskiden, bu tür tablolar, arkalarına tahta çubuklar ya da ızgaralar yapıştırılarak korunmak istenmiş, ama bu durumda tahtanın, boyut değiştirirken zayıf noktalarından çatladığı görülmüştür. Günümüzde bu tür kısıtlamaların tümü kaldırılmakta, tahta üstüne yapılmış tablolar, kendi ağırlıklarıyla, nem oranı yüksek bir ortamda bekletilmektedir. Bir süre sonra da tablonun arkası sugeçirmez bir maddeyle kaplanarak, nem oranı kararlı hale getirilmektedir.Bez altlıklar (tuval) havadaki nem değişikliklerinden tahtaya oranla daha az etkilenirler; ama kolaylıkla delinir ya da yırtılırlar. Ayrıca esneklikleri, gevrek boyanın dökülmesine, çatlamasına yolaçabilir. Yırtık ya da erimiş yerler, yamanarak onarılır. Yamama, gereken yere arkadan bez yapıştırılarak gerçekleştirilir. Boyanın dökülmeye yüz tuttuğu durumlarda beze arkadan sürülen tutkal, bezin içinden geçip boyayı tutar ve yeniden beze yapıştırılır.Altlık iyice çürümüşse, tablo yeni bir altlığa aktarılır. Tıpkı duvar resimlerinin aktarılmasında olduğu gibi, önce ön yüzey, uygun bir malzemeye yapıştırılır; sonra tablo, yüzü yere gelecek biçimde yatırılır ve zemin boyası bulununcaya kadar, arkadaki bez kesilerek alınır. Bazen zemin boyasının da alınması gerekebilir. Ama bu işlem oldukça güç olduğu için, ender uygulanır.Altlık bakımı yapıldıktan sonra, boya tabakası üstünde çalışılabilir. Buradaki «temizleme Temizlikten sonra, çıkarılan rötuşların altındaki boşluklar boyanır. Boyama yöntemi, ülkeden ülkeye ve resimden resime değişir. Bazen boş olan yer özgün resimde olması gerektiği gibi doldurulur, bazen de tek bir renkle kapatılır. Bu boyalarda ve son verniklemede kullanılan malzeme, kolaylıkla çözülebilecek bir madde olmalıdır.
Duvar resimleri: Duvar resimleri restorasyonu-nun kendine özgü sorunlarından- en önemlisi, gerekli işlemlerin, stüdyo koşulları dışında, yani yerinde yapılması zorunluluğudur. Savaşlar, yağmur ve güneş, su baskınları (sözgelimi, 1966'da Floransa'daki su baskını) yüzyıllar boyu duvar resimlerini soldurmuş, parçalamıştır.XIX. yüzyılın ortalarına kadar, fresklerin dökülmüş yerleri yeniden boyanarak onarılmaktaydı. Sonraları, özgün boyayı korumanın önemi kavranınca, resimlerin üstü bir çeşit tutkalla örtülmeye başlandı. Ne var ki bu yağlı madde, birçok duvar resminin bozulmasına yolaçtı.Freskin en büyük düşmanı, çatıdan aşağı süzülen ya da topraktan emilen nemdir. Yerden gelen nemin içindeki tuzlar, boyanın yüzeyinde ve içinde billurlaşarak resmi bozar. Ayrıca billurlar, yalnızca freskin yüzeyini bozmakla kalmaz, badanayı da parçalayabilirler.Sorunun üstesinden gelmenin bir yolu, bazı çözeltiler sürerek yüzeyi, baryum sülfatla güçlendirmektir. Bazen bir freskin, bulunduğu duvardan sökülüp, daha sağlam bir yere aktarılması gerekebilir. Bu teknik, büyük dikkat ve ustalık gerektirir. Önce iki kat bez hayvansal tutkalla freskin yüzüne yapıştırılır ve kurumaya bırakılır. Sonra, bezin çekilmesiyle fresk duvardan sökülür. Yalnızca boyanın söküldüğü (st-rappo) ya da boyayla birlikte badananın da söküldüğü (stacco) çeşitli yöntemler vardır. Stacco yönteminin özelliklerinden biri, bazen freskin altındaki ilk eskizleri de ortaya çıkarmasıdır.
Tabloların bilimsel olarak incelenmesi: Günümüzde tablo restorasyonunda, çözümleme biliminin sağladığı çeşitli olanaklardan yararlanılır. En yaygın örnek, sahtelikleri, resim üstüne yapılan boyamaları ya da ressamın yaptığı kompozisyon değişikliklerini ortaya çıkarmada X ışınlarının kullanılmasıdır.
Ayrıca, bakım aşamalarını saptamak için normal renkli fotoğrafçılıktan, ait çizimleri ortaya çıkarma amacıyla kızılaltı fotoğrafçılıktan, yüzeydeki değişiklikleri göstermek için de morötesi fotoğrafçılıktan yararlanılır. Boya tabakasını ve bozulmuş bölgeleri daha ayrıntılı olarak incelemek için de, mikroskop kullanılır. Bu tür incelemeler, tablonun yapılma tekniği ve tarihi konusunda ayrıntılı bilgiler sağlar.
Lolipoptan alıntıdır.
Umarım yardımcı olabildim. İyi çalışmalar.[/color]
